Wszechświat nie jest chaotyczną przypadkową konstrukcją. Większość gwiazd jest połączona w galaktyki, które są oddzielone ogromnymi, prawie niewyobrażalnymi odległościami. Przestrzeń między galaktykami – przestrzeń międzygalaktyczna – jest niezbyt gęsta w materię, ale nie całkowicie pusta; tam też od czasu do czasu pojawiają się pojedyncze gwiazdy. Być moze po raz pierwszy uzyskano na ich obecność bezpośredni dowód.

 

Astronomowie uważają, że znaleźli dowody na śmierć jednej z tych samotnych zbuntowanych gwiazd. Niedaleko Wielkiego Obłoku Magellana, galaktyki satelitarnej, która obraca się wraz z Drogą Mleczną, odkryto tajemniczy i zaskakująco schludny okrąg emitujący fale radiowe, który wisi w przestrzeni i nazywa się J0624-6948.

 

Jeśli brzmi to znajomo, to jest ku temu powód. Ostatnio astronomowie byli zaskoczeni kilkoma tajemniczymi kręgami kosmicznymi emitującymi fale radiowe, zwanymi ORC - Odd Radio Circles - Dziwne Kręgi Radiowe.

 

Astronom Miroslav Filipović z University of Western Sydney w Australii nie przegapił podobieństwa. Kiedy początkowo odkryto ten niemal idealnie okrągły obiekt radiowy, myślano, że to kolejny ORC, ale po naszych dodatkowych obserwacjach stało się jasne, że ten obiekt jest znacznie bardziej prawdopodobny.

 

ORC zostały po raz pierwszy odkryte przy użyciu jednego z najpotężniejszych radioteleskopów na świecie, Australian Square Kilometer Array Pathfinder (ASKAP) w Australii. Obiekty te wydawały się ogromne i odległe. Naukowcy uważają obecnie, że ORC są wynikiem procesu energetycznego w tych centralnych galaktykach, chociaż dokładna natura tego procesu jest nieznana.

 

W rzeczywistości jest prawdopodobne, że ORC są w rzeczywistości sferami. Powodem, dla którego wyglądają jak pierścienie, jest perspektywa; na krawędziach występuje większa gęstość promieniowania wzdłuż naszej linii widzenia.

Istnieje jednak kilka kluczowych różnic między J0624-6948 a ORC. Brak widocznej galaktyki centralnej w J0624-6948 jest ważny, ale sam w sobie nie decydujący. Indeks widmowy emisji radiowej jest bardziej płaski niż w przypadku ORC, a pozorny rozmiar J0624-6948 jest również inny - jest większy niż w przypadku innych ORC.

 

Filipović i jego zespół rozważali szereg możliwości, które mogą prowadzić do obiektu podobnego do ich obserwacji. Wśród nich jest znacznie większy ORC, a także superrozbłysk, który powstał na gwieździe w pobliżu centrum Galaktyki, lub dżet z odległej aktywnej supermasywnej czarnej dziury. W efekcie jeden scenariusz okazał się najbardziej zgodny z obserwowanym zjawiskiem.

 

Najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem jest to, że obiekt jest międzygalaktyczną supernową będącą pozostałością po wybuchu gwiazdy na obrzeżach Wielkiego Obłoku Magellana, która przeszła w pojedynczą degeneracyjną supernową typu Ia, co sugeruje eksplozję dwóch gwiazd krążących wokół siebie. Oznacza to, że prawdopodobnie odkryliśmy unikalną pozostałość po supernowej, która rozprzestrzeniła się w rozrzedzonym ośrodku międzygalaktycznym – medium, którego nie spodziewalibyśmy się znaleźć w takim obiekcie. Nasze szacunki wskazują na wiek od około 2200 do 7100 lat.

 

Chociaż pozostałości po supernowych nie wydają się być tak pięknie zaokrąglone, nie jest to bezprecedensowe. Udokumentowano kilka takich przykładów, takich jak oszałamiający obiekt w kształcie oka SN 1987A w Wielkim Obłoku Magellana. Jeśli naukowcy mają rację, J0624-6948 będzie pierwszą zidentyfikowaną międzygalaktyczną pozostałością po supernowej – przypominającą bańkę sferą wyrzucaną na zewnątrz. Zgodnie z pomiarami zespołu, połączenie z Wielkim Obłokiem Magellana ma rozmiar J0624-6948 około 155 lat świetlnych.

 

Dalsze obserwacje mogą pomóc w rozwiązaniu niepewności. Ponadto dodatkowe obserwacje przy użyciu sieci radioteleskopów, takich jak ASKAP i jego południowoafrykański odpowiednik MeerKAT, pomogą zidentyfikować bardziej niezwykłe kręgi radiowe na niebie. Znalezienie więcej da nam lepszy obraz ich zasięgu i różnorodności, dając nam większą szansę na zrozumienie, czym one są.

 

Badanie zostało opublikowane w Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.

Naukowcy odkryli, że Pluton emituje ogromne ilości promieniowania rentgenowskiego. Eksperci obecnie nie są w stanie wyjaśnić tego zjawiska na podstawie danych, które posiadają.

 

Pluton został zaliczony do grona planet karłowatych, podobnie jak inne planety z Pasa Kuipera, który znajduje się za orbitą Neptuna. Jednakże, planeta nie przestała przyciągać zainteresowania specjalistów, a dane zebrane przez sondę New Horizons, przelatującej niedaleko Plutona w 2015 roku, przyniosły jeszcze więcej zagadek. Niedawno amerykańscy astronomowie odkryli, że planeta ta emituje bardzo wysokie dawki promieniowania rentgenowskiego.

 

 

Wiele ciał niebieskich w Układzie Słonecznym generuje promieniowanie rentgenowskie. Fale te powstają z interakcji wiatrów słonecznych z atmosferą planet, która w dużej mierze składa się z azotu i argonu. Promieniowanie rentgenowskie występuje na Wenus i na Marsie oraz wielu innych ciałach niebieskich, np. kometach. Sonda New Horizons pokazała, że delikatna atmosfera na Plutonie jest bardzo zmienna. Przez 248 lat, podczas których Pluton wykonał pełny obrót wokół Słońca po swojej wydłużonej orbicie, jego odległość od gwiazdy zwiększyła się niemal dwukrotnie. Niewielka ilość promieniowania rentgenowskiego dosięgającego Plutona jest również zmienna i powoduje częściowe zamarzanie oraz sublimację azotu i metanu w atmosferze.

 

Perygeum, czyli najbliższy punkt na orbicie od Słońca, wynosi około 4,4 biliona kilometrów. Pluton osiągnął ten punkt ostatnio we wrześniu 1989 roku. W 2015 roku, kiedy sonda New Horizons przelatywała obok planety, a na Plutonie trwało lato, w atmosferze zarejestrowano azot, metan i dwutlenek węgla. Następnie teleskop kosmiczny Chandra poszukiwał na planecie promieni rentgenowskich, które mogły tam występować w tym czasie. Wszystko jednak okazało się być nieco bardziej skomplikowane.

 

 

Promienie rentgenowskie, które zostały zarejestrowane przez teleskop, były o wiele mocniejsze niż się spodziewano. Niewielkie cała niebieskie Układu Słonecznego, które są blisko Słońca, mogą być tak mocno napromieniowane, lecz taki poziom promieniowania rentgenowskiego na Plutonie jest niewytłumaczalny i jego pochodzenie pozostaje zagadką.

 

Autorzy artykułu wysunęli śmiałą hipotezę o możliwości istnienia pewnych mechanizmów, które skupiają wiatr słoneczny, który wzmacnia promieniowanie w atmosferze Plutona. Jednakże, naukowcy nie mają jednoznacznej odpowiedzi na to, co powoduje takie zjawisko.

 

Wiek Wszechświata od zawsze pozostaje niewiadomą. Nauka próbuje co prawda dostarczyć pewnych przybliżeń na podstawie prowadzonych obserwacji, ale wciąż odkrywane są nowe aspekty wskazujące na to, że czas istnienia wszystkiego należy ponownie zweryfikować. 

 

 

W położonym wysoko na pustyni Atacama w Chile prowadzono obserwacje z wykorzystaniem teleskopu kosmologicznego ACT. Astronomowie przyjrzeli się najwcześniejszemu światłu we wszechświecie i ich obserwacje oraz nieco kosmicznej geometrii sugerują, że nasz Wszechświat ma 13,77 miliarda lat, plus/minus 40 milionów lat. 

 

Nowe szacunki odpowiadają ocenie przedstawionej przez standardowy model wszechświata, a także pomiarom tego samego światła wykonanym przez satelitę Planck Europejskiej Agencji Kosmicznej, który mierzył pozostałości Wielkiego Wybuchu w latach 2009-2013.

 

 

W 2019 roku zespół naukowców mierzący ruch galaktyk obliczył, że wszechświat jest setki milionów lat młodszy niż przewidywał Planck. Ta rozbieżność sugerowała, że może być potrzebny nowy model wszechświata. Wzbudziło to obawy, że jeden zestaw pomiarów może być nieprawidłowy.  Teraz mamy odpowiedź, w której i dane z Plancka i dane z ACT zgadzają się. 

 

Badanie zostało opublikowane w Journal of Cosmology and Astroparticle Physics. 

 

 

Międzynarodowy zespół astronomów odkrył oznaki, że planeta nadająca się do zamieszkania może się znajdować w  wokół Alpha Centauri, układzie podwójnym gwiazd, oddalonym o zaledwie 4,37 lat świetlnych. 

 

Może to być jedna z najbliższych, obiecujących planet potencjalnie nadających się do zamieszkania, chociaż prawdopodobnie nie wygląda zbytnio jak Ziemia, o ile w ogóle istnieje i nie jest po prostu błędem w pomiarach.

 

Czym jest Alpha Centauri? Jest to znajdujący się najbliżej Ziemi układ gwiezdny, składającego się z trzech różnych gwiazd. Istnieją Alfa Centauri A i B, gwiazdy podobne do Słońca, które tworzą bliską podwójną orbitę wokół siebie w odległości około 4,37 lat świetlnych od nas.  Jako trzecia gwiazda z tego układu zaliczana jest też obecnie Proxima Centauri, mały czerwony karzeł, który fizycznie znajduje się najbliżej nas (4,24 lat świetlnych stąd) i ma znacznie słabszy związek grawitacyjny z pozostałymi dwoma gwiazdami.

 

 

To właśnie wokół czerwonego karła Proxima Centauri krążą dwie planety, z których jedna  - Proxima b - wydaje się być egzoplanetą wielkości Ziemi. Na dodatek znajduje się w strefie nadającej się do zamieszkania. Jest to obszar na orbicie gwiazdy, gdzie na powierzchni może tworzyć się woda w stanie ciekłym.  Uważa się jednak, że Proxima b jest blokowana przez przypływy i zalewana przez promieniowanie w postaci wiatru gwiazdnego, co oznacza, że ​​jest mało prawdopodobne, aby nadawała się do zamieszkania.