Zwiększył się poziom wiedzy na temat magnetarów
Image
Najnowsze obserwacje przeprowadzone za pomocą kosmicznego teleskopu Chandra, wykazały, że obiekty kosmiczne zwane magnetarami są o wiele bardziej zróżnicowane i liczne, niż wcześniej sądzono.
Zazwyczaj, gdy masywnej gwieździe kończy się paliwo, zapada się tworząc tak zwaną gwiazdę neutronową. W większości przypadków są to supergęste twory o średnicy zaledwie 15-25 km. Większość gwiazd neutronowych obraca się szybko wokół własnej osi, nawet w tempie kilka razy na sekundę. Tylko niewielka część gwiazd neutronowych, ma niską prędkość obrotową wynoszącą jeden obrót w ciągu kilku sekund. Wtedy właśnie generowane są impulsy promieniowania rentgenowskiego, które potrafimy odbierać.
Ponieważ jedynym prawdopodobnym wytłumaczeniem dla tych ognisk jest wzrost energii w wyniku wzrostu pola magnetycznego gwiazdy, obiekty są nazywane magnetarami. Większość magnetarów musi emitować pola magnetyczne dziesiątki tysięcy razy silniejsze od tego, jakie jest emitowane ze zwykłej gwiazdy neutronowej. Jednakże nowe obserwacje pokazują, że magnetar SGR 0418 5729 różni się od wszystkich swoich braci, i ma pole magnetyczne równie silne jak w przypadku normalnych gwiazd neutronowych.
Naukowcy badali SGR 0418 od ponad trzech lat i byli w stanie dokładnie zmierzyć wartość zewnętrznego pola magnetycznego tego obiektu. Cel ten został osiągnięty dzięki pomiarom zmian prędkości emisji promieniowania rentgenowskiego wychodzącego z SGR 0418. Prawdopodobnie, te emisje są spowodowane powstawaniem pęknięć w powierzchni gwiazdy neutronowej. Zdarzenia te uwalniają ogromne ilości energii, która nagromadziła się pod powierzchnią pola magnetycznego gwiazdy.
Za pomocą symulacji komputerowej dokonano przeglądu ewolucji tego magnetara. Na podstawie modelu stopniowego słabnięcia pola magnetycznego, naukowcy obliczyli, że wiek SGR 0418 to około 550 milionów lat. Na pierwszy rzut oka jest to niewiele, ale tak naprawdę SGR 0418 jest znacznie starszy niż większość innych magnetarów, prawdopodobnie dlatego pole magnetyczne na powierzchni jest już tak osłabione. Przykład SGR 0418 może oznaczać, że istnieje wiele "starszych" magnetarów, których nie jesteśmy w stanie wykryć z powodu swoich słabych zewnętrznych pól magnetycznych.
Prawdopodobnie ilość magnetarów jest 5-10 razy większa, niż wcześniej sądzono. Okazuje się, że wiele z rozbłysków gamma we wszechświecie może być spowodowane przez tworzenie się magnetarów a nie, czarnych dziur. Ponadto wkład magnetarów w generowanie fal czasoprzestrzeni, musi być większy, niż wcześniej sądzono. Magnetar SGR 0418 został odkryty w 2010 roku. Znajduje się on w odległości około 6500 lat świetlnych
- Dodaj komentarz
- 6770 odsłon