Astronomowie odkryli co najmniej 70 nowych samotnych planet w Drodze Mlecznej. Jest to największa jak dotąd grupa planet niezwiązanych z żadną gwiazdą,  jaką odkryto do tej pory.

 

Samotne planety to obiekty o masach porównywalnych z masami planet w Układzie Słonecznym, które nie krążą wokół żadnej gwiazdy i samodzielnie przemierzają kosmos. Do tej pory nie poznaliśmy wielu takich obiektów, ale teraz astronomowie dokonali ważnego odkrycia w tym temacie.

 

Samotne planety są wręcz niemożliwe do sfotografowania, ponieważ są daleko od jakichkolwiek gwiazd, a zatem nie są podświetlone przez żadne obiekty. Jednak zespół badawczy z francuskiego Laboratoire d’Astrophysique de Bordeaux i austriackiego University of Vienna wykorzystał fakt, że planety nawet kilka milionów lat po powstaniu wciąż są na tyle gorące, że emitują pewne światło. Astronomowie użyli zatem danych pozyskanych na przestrzeni ostatnich 20 lat z licznych teleskopów naziemnych i kosmicznych.

Położenie nowo odkrytych samotnych planet - źródło: ESO/N. Risinger (skysurvey.org)

Pomiar niewielkich ruchów, kolorów i jasności dziesiątek milionów źródeł światła na dużym obszarze nieba pozwolił zidentyfikować nawet najciemniejsze samotne planety. Podczas tego badania odkryto łącznie co najmniej 70 takich egzoplanet.

 

Naukowcy twierdzą, że najnowsze odkrycie może dostarczyć cennych wskazówek na temat powstawania samotnych planet. Badacze zamierzają wykorzystać tę technikę do wykrywania kolejnych takich obiektów w kosmosie.

 

Obiekt znany jako 2016 HO3 jest interesujący przede wszystkim dlatego, że ma bardzo osobliwą orbitę. W rzeczywistości krąży wokół Słońca, ale jednocześnie okres obiegu wynosi dla niego 365 dni, czyli dokładnie tak, jak Ziemi.

 

I przez cały ten okres asteroida porusza się z nami w sąsiedztwie. Ziemska grawitacja sprawia, że ​​to ciało niebieskie nieustannie wykonuje wokół nas piruety. I okazuje się, że chociaż oficjalnie jest satelitą Słońca, to w rzeczywistości ma długie i silne przywiązanie do Ziemi. Dlatego 2016 HO3 jest zwany quasi-satelitą. 

 

Kilka dni temu, 6 grudnia 2021 r. to ciało niebieskie znajdowało się w gwiazdozbiorze Panny. Obecna odległość do niego z Ziemi to ponad 28 milionów kilometrów. Astronomowie szacują średnicę tego tajemniczego obiektu na około 100 metrów. Naukowcy początkowo uznali, że to asteroida, ale jej zachowanie, orbita i inne parametry zaprzeczały tej wersji.

 

 

Niezwykła trajektoria „drugiego księżyca” Ziemi i jego niewielkie rozmiary sprawiły, że wielu planetologów wątpiło, czy rzeczywiście jest to asteroida. Wielu naukowców sugerowało, że to ciało niebieskie może być fragmentem bloku startowego rakiety lub innego dużego kawałka „śmieci kosmicznych”, które wpadły na niezwykle wydłużoną orbitę w wyniku pewnych złożonych procesów w przestrzeni bliskiej Ziemi.

 

Jednak późniejsze badania obiektu wykazały, że nie jest to jakiś fragment ziemskiej rakiety i w ogóle nie ma nic wspólnego z kosmicznymi śmieciami. Obiektowi nadano hawajską nazwę – Kamooaleva, jest to koncept ze starej piosenki, która opowiada o stworzeniu świata, w tłumaczeniu oznacza to coś w rodzaju „wibrującego niebiańskiego fragmentu”.

 

To właśnie ten obiekt został wybrany jako pierwsze miejsce docelowe dla chińskiej sondy Zhenghe, ma ona trafić do niego w 2024 roku. Potem będzie musiał polecieć z powrotem na Ziemię i zrzucić kapsułę z zebraną tam ziemią.

 

 

Niedawno naukowcy z University of Arizona postanowili uzyskać widmo światła odbitego od Kamooaleva. Widmo można wykorzystać do określenia, które substancje odbijają to światło. Widmo sugeruje, że na powierzchni asteroidy znajduje się dużo oliwinu lub piroksenu. Warto zaznaczyć, że minerały te znajdują się na liście najliczniej występujących na Księżycu.

 

Kiedy porównano widmo asteroidy z widmem światła emitowanego przez próbki regolitu księżycowego sprowadzonego przez amerykańskich astronautów, okazało się, że widma „odpowiadają” sobie idealnie. Kamooaleva, od reszty otaczających asteroid różni się luminescencją , ich albedo (zdolność odbijania światła) jest zauważalnie wyższe.

 

Na podstawie tych danych naukowcy przedstawili nową wersję, wedle której ta dziwaczna asteroida to nic innego jak fragment naszego Księżyca, który kiedyś się oderwał. Uważają, że mógł zostać strącony z powierzchni, gdy spadło na niego duże ciało niebieskie. Inna opcja to, że sam Księżyc powstał po zderzeniu Ziemi z hipotetyczną dość dużą planetą. To znaczy, że ten kawałek może okazać się śladem tamtego wydarzenia.

 

 

Ciekawe, że naukowcy nie chcą nawet rozważać wersji, w której ten obiekt o tak niezwykłych parametrach orbitalnych, może okazać się obcym statkiem kosmicznym lub stacją kosmiczną cywilizacji pozaziemskiej, udającą asteroidę. Zwłaszcza, że taki wniosek ma prawo istnieć, po niedawnym przelocie bardzo dziwnego obiektu kosmicznego - międzygwiezdnej asteroidy - nazwanego również po hawajsku jako Oumuamua.