Nowa praca badawcza prowadzona przez Matta Clementa z Carnegie ujawnia przypuszczalne pierwotne położenie Saturna i Jowisza. Te odkrycia udoskonalają naszą wiedzę na temat sił, które ukształtowały niezwykłą architekturę naszego Układu Słonecznego, w tym zniknięcie dziewiątej planety 9, która prawdopodobnie znajdowała się między Saturnem a Uranem.

W młodości nasze Słońce było otoczone wirującym dyskiem gazu i pyłu, z którego narodziły się planety. Początkowo sądzono, że orbity wcześniej uformowanych planet były ciasno upakowane i okrągłe, ale oddziaływanie grawitacyjne między większymi obiektami zakłóciło ich ustawienie i doprowadziło do szybkiego ruchu małych planet, tworząc konfigurację, którą widzimy dzisiaj.

Teraz wiemy, że w samej naszej galaktyce Drogi Mlecznej istnieją tysiące układów planetarnych. Tym samym okazało się, że układ planet w naszym systemie jest bardzo niezwykły. Naukowcy przeprowadzili 6000 symulacji ewolucji naszego Układu Słonecznego zanim odkryli nieoczekiwane szczegóły dotyczące pierwotnego związku Jowisza i Saturna.

Uważano, że w przeszłości Jowisz wykonywał trzy obroty wokół Słońca na każde dwie orbity, które ukończył Saturn. Ale ten układ nie może w zadowalający sposób wyjaśnić dzisiejszej konfiguracji planetarnej. Matt Clement i współautorzy badania, wykazali, że stosunek dwóch orbit Jowisza do jednej orbity Saturna daje bardziej stabilne wyniki, podobne do naszej znanej architektury planetarnej.

To wskazuje, że chociaż nasz Układ Słoneczny jest trochę dziwny, to nie zawsze tak było. Co więcej, teraz, gdy ustalono skuteczność zastosowanego modelu, można go użyć, aby pomóc nam przyjrzeć się powstawaniu planet, w tym naszej własnej, i być może poinformuje naszą zdolność wyszukiwania podobnych układów w innych miejscach, które mogłyby mieć potencjał do podtrzymania życia.

Model pokazał również, że pozycje Urana i Neptuna zostały ukształtowane przez masę Pasa Kuipera - regionu przestrzeni na krawędziach Układu Słonecznego, składającego się z planet karłowatych i planetoid, których największym członkiem jest Pluton - oraz lodowej gigantycznej planety, która została wyrzucona z Układu Słonecznego.

Astronomowie próbują dowiedzieć się, co się stało i są zdezorientowani - jedna z największych czarnych dziur we Wszechświecie, znajdująca się w gromadzie galaktyk Abell 2261 - nagle zniknęła.

Abell 2261 jest domem dla bardziej zwartych galaktyk i jest uważana za jedną z największych struktur we wszechświecie. W centrum gromady znajduje się niesamowicie jasna galaktyka A2261-BCG, która ma największe jądro galaktyczne, jakie kiedykolwiek odkryli astronomowie, o średnicy około 10 000 lat świetlnych.

Takie „rozmiary” wynikają z obecności w nim ogromnej czarnej dziury. Jądro galaktyczne A2261-BCG emituje potężne promieniowanie zakłócając światło okolicznych gwiazd. To wszystko ziknęło pewnego dnia. Pomimo zastosowania nowoczesnych, potężnych teleskopów kosmicznych Hubble'a i Chandra, naukowcy nie byli jeszcze w stanie wykryć nawet śladów tej gargantuicznej czarnej dziury.

Zespół astronomów kierowany przez Kayhana Gultakina z University of Michigan zasugerował, że ta utracona nagle czarna dziura mogła zostać „wyrzucona” z galaktyki. Nie sprecyzowano jednak gdzie, ani jak do tego doszło. Czarne dziury pochłaniają wszystko we wszechświecie. Ale co mogło pochłonąć czarną dziurę?

Europejska Agencja Kosmiczna opublikowała zdjęcie niezwykłej depresji na południowym biegunie Marsa, wykonanej przez orbiter Mars Express. Urządzenie sfotografowało na południowym biegunie Marsa dziwne zagłębienie w kształcie anioła.

Obszary polarne Marsa są szczególnie interesujące dla planetologów, ponieważ zawierają ogromne rezerwy lodu wodnego i zamarzniętego dwutlenku węgla. Ich badania są potrzebne nie tylko do zrozumienia struktury i składu czap polarnych, ale także sezonowych zmian pokrywy lodowej i jej wpływu na klimat. Są to informacje kluczowe pod kątem planowania przyszłych lotów załogowych na planetę, a także oceny przydatności Marsa do życia obecnie lub w przeszłości. 

W tym drugim przypadku ciekawym miejscem dla naukowców jest południowy biegun Marsa, na którym niedawno odkryto jeziora subglacjalne z ciekłą wodą. To właśnie tam zlokalizowano dziwną strukturę, która ze względu na zjawisko pareidolii - wielu osobom kojarzy się z aniołem. Zdaniem naukowców ten bożonarodzeniowy anioł powstał w wyniku sublimacji lodu, erozji skał i upadku meteorytu. 

Anielska depresja została zestawiona z pasków wykonanych kamerą HRSC.

Obraz został skompilowany z kilku zdjęć wykonanych przez wbudowaną kamerę HRSC (High Resolution Stereo Camera) 8 listopada 2020 r., Rozdzielczość zdjęcia wynosiła 15 metrów na piksel.

Mapa topograficzna depresji na południowym biegunie Marsa.

Sama struktura jest zagłębieniem, którego różne części powstają w wyniku różnych procesów. Prawa strona anioła to duży dół sublimacyjny, który wcześniej zawierał lód, a szczyt anioła to krater uderzeniowy. Zbocza na dole konstrukcji są strome i zerodowane. Ciemny kolor na zdjęciu odpowiada piaskom bogatym w różne minerały, takie jak piroksen i oliwin, podczas gdy jasne obszary zawierają lód. Po lewej stronie anioła widoczne są wzory utworzone przez wirujący pył.