Sonda Cassini wkrótce zakończy swoją długą podróż. Agencja NASA na swojej stronie internetowej saturn.jpl.nasa.gov odlicza ostatnie dni, godziny, minuty i sekundy życia aparatury badawczej. W momencie pisania tego artykułu, licznik agencji pokazuje 15 dni, 14 godzin i 50 minut. Po tym czasie Cassini wejdzie w atmosferę Saturna, a jej misja już oficjalnie dobiegnie końca.

 

W ramach tzw. Wielkiego Finału, sonda wykonuje przeloty między wewnętrznymi pierścieniami a górną warstwą atmosfery gazowego giganta. Cassini wykonała już 20 takich przejść. Przed sondą pozostały jeszcze tylko dwa zbliżenia do Saturna, po czym nastąpi jej spektakularny koniec.

 

Agencja NASA chce, aby Cassini wykonała jeszcze kilka zadań. 9 września, maszyna wykona ostatni przelot między Saturnem a pierścieniami. Dwa dni później, sonda przeleci w dużej odległości od księżyca Tytana, a podczas kolejnych dni będzie kierowała się wprost w atmosferę planety. 14 września, Cassini wykona ostatnie zdjęcia i prześle je do nas na Ziemię. 15 września sonda będzie wchodziła w gazowego giganta i obróci się w taki sposób, aby mogła rozpocząć badania atmosfery i natychmiast przesyłać dane na Ziemię.

 

NASA będzie utrzymywała kontakt z sondą tak długo, jak jej silniki będą w stanie utrzymywać jej orientację. W pewnym momencie atmosfera Saturna okaże się silniejsza. Wtedy utracimy możliwość kontrolowania Cassini, a co za tym idzie utracimy z nią kontakt. Wlatując w atmosferę tej planety, aparatura badawcza spłonie niczym niewielka asteroida po wejściu w atmosferę Ziemi. 15 września Cassini przestanie istnieć.

 

Zanim do tego dojdzie, wciąż będziemy otrzymywać kolejne dane na temat Saturna oraz zdjęcia. W ostatnim czasie otrzymaliśmy wiele nowych fotografii przedstawiających pierścienie planety, centrum wielkiej sześciokątnej burzy na biegunie północnym oraz księżyc Tytan. Można je zobaczyć poniżej. Więcej zdjęć znajduje się na stronie agencji NASA. [link]

 

Kolonizacja Marsa z pewnością będzie trudniejsza niż mogło się wydawać. Czerwona Planeta jest bardzo nieprzyjaznym miejscem do życia dla ludzi - istot przystosowanych do umiarkowanych warunków, jakie panują na Ziemi. Najnowsze badania wskazują, że kolonizatorzy będą musieli poradzić sobie również z intensywnymi burzami śnieżnymi.

 

Na łamach czasopisma Nature Geoscience opublikowano wyniki badań, które powinny niepokoić zwolenników kolonizacji Marsa. Okazuje się, że na powierzchni tej pustynnej planety sporadycznie występują krótkie, lecz intensywne burze śnieżne, które powstają tylko nocą. W tamtejszej atmosferze wciąż mogą formować się wodno-lodowe chmury.

Źródło: James Tuttle Keane/Nature Geoscience

Należący do agencji NASA lądownik Phoenix jako pierwszy dostrzegł opadający śnieg w 2008 roku. Teraz możliwość występowania lokalnych burz śnieżnych została potwierdzona symulacjami komputerowymi. 

 

Obecnie nie wiadomo w jaki sposób burze śnieżne mogłyby wpłynąć na proces kolonizacji Czerwonej Planety. Astronauci będą musieli się zmierzyć także z burzami piaskowymi, skrajnie niskimi temperaturami, licznymi chorobami a przede wszystkim z zagrażającym zdrowiu i życiu promieniowaniem kosmicznym.

 

Wciąż niewiele wiemy na temat dziwnej, odległej gwiazdy, która w sposób nieregularny traci i odzyskuje jasność. Spadki te mogą wynosić nawet 20% i trwać przez dni lub nawet tygodnie. Ponieważ nie jesteśmy w stanie polecieć tam i sprawdzić co jest grane, możemy jedynie przypuszczać dlaczego gwiazda co jakiś czas gaśnie. Najnowsza teoria może w łatwy sposób wyjaśnić jej dziwne zachowanie.

 

Omawianym obiektem jest gwiazda o nazwie KIC 8462852, która znajduje się około 1480 lat świetlnych od Ziemi w gwiazdozbiorze Łabędzia. Część naukowców sądzi, że tajemnicze spadki jasności mogą być spowodowane obecnością roju komet, choć nie wszyscy są przekonani co do tej teorii. Bardziej racjonalne wyjaśnienie zakłada, że odległą gwiazdę może obiegać specyficzna planeta.

 

Zespół astronomów z Uniwersytetu Antioquia w Kolumbii stwierdził, że KIC 8462852 może zasłaniać egzoplaneta z pierścieniami, przypominająca znanego nam Saturna. Przeprowadzone symulacje zdają się potwierdzać teorię - zarówno sama planeta, jak i jej pierścienie mogą po prostu blokować światło, co z naszej perspektywy może wyglądać tak jakby gwiazda traciła jasność.

 

Oczywiście mamy do czynienia z kolejnymi przypuszczeniami - symulacja komputerowa nie może stanowić dowodu na "dziwność" KIC 8462852, ale może wskazać kierunek badań. Naukowcy mają zamiar wykorzystać te dane, aby porównać je z aktywnością gwiazdy i sprawdzić, czy mogą mieć rację.

 

Dokładnie 12 października tego roku ekstremalnie blisko Ziemi powinna przelecieć asteroida 2012 TC4. Specjaliści zaniepokojeni jej trajektorią lotu zaprzęgli do pracy najpotężniejszy ziemski teleskop VLT (Very Large Telescope), który pozyskał odpowiednią ilość danych konieczną do odpowiedzi na pytanie - czy ta kosmiczna skała zderzy się z Ziemią.

 

Astronomowie od dawna podkreślali, że przelot 2012 TC4 nastąpi w odległości tak niewielkiej, że zwykle na takich wysokościach operują ziemskie sztuczne satelity. Poza tym ze względu na małą ilość danych na temat orbity tego ciała niebieskiego, nie można było wykluczyć nawet kolizji. 

 

Teraz dzięki danym z VLT stwierdzono, że asteroida nie stanowi zagrożenia dla naszej planety. Obiekt znany jako 2012 TC4 jest dość niewielki, jego wymiary to od 15 do 30 metrów. Podobnych rozmiarów był słynny "meteor czelabiński" z 2013 roku. Gdy ustalono, że niebezpieczeństwa nie ma astronomowie postanowili przekształcić ten bliski przelot w coś w rodzaju ćwiczeń naukowych naszej planetarnej obrony. Pozyskane dane na temat lotu 2012 TC4 zostaną wykorzystane w celu sprawdzenia skuteczności ogólnoświatowej sieci rejestracji i śledzenia planetoid.

Źródło: NASA/JPL

Obiektu 2012 TC4 nie obserwowano przez kilka ostatnich lat, a jego orbita była wyliczona tylko metodą matematyczną, która na nie jest zbyt dokładna. Innymi słowy astronomowie nie byli w stanie powiedzieć z dużą pewnością, jak blisko Ziemi znajdzie się to ciało niebieskie w tym roku. 

Teleskop VLT - Źródło: ESA

Na ratunek przyszedł im właśnie VLT (Very Large Telescope, VLT). Pomimo faktu, że w momencie obserwacji 2012 TC4 znajdował się w odległości 56 mln km od Ziemi i miał magnitude jasności 26,4, co jest 60 milionów razy mniej niż jasność Saturna na niebie, to VLT ze swoim ośmiometrowym zwierciadłem dał radę sfotografować asteroidę i wspomógł obliczenia jej orbity.

 

Okazało się, że 12 października 2017, obiekt będzie przechodzić w odległości 43,5 tysięcy kilometrów od naszej planety, czyli nieco poza poziom na którym operują satelity geostacjonarnych. Teraz, gdy pozycja 2012 TC4 została ponownie ustalona i zweryfikowano jej orbitę, czas na teleskopy z całego świata, które wkrótce rozpoczną śledzenie tego kosmicznego gościa.