Pierwsza chińska misja z lądowaniem na Księżycu przebiega zgodnie z planem. Specjaliści z Beijing Aerospace Control Center (BACC) poinformowali, że sonda Chang'e-3 po 112 godzinach lotu znalazła się na orbicie księżycowej.

Misja Chang'e-3 rozpoczęła się w poniedziałek 2 grudnia o 17:30 UTC, kiedy z Xichang Satellite Center wystrzelona została rakieta Długi Marsz 3B. Po przebyciu około 350 tysięcy kilometrów rozpoczęto hamowanie sondy, który trwał 361 sekund. Jego powodzenie potwierdza zdolności chińskich inżynierów do budowania silników manewrowych odpowiednio wydajnych i precyzyjnych, aby umieścić satelitę tam gdzie chcą.

W końcu sonda znalazła się na wysokości 100 km nad Księżycem. Gdyby ten manewr się nie powiódł pojazd albo rozbiłby się o Księżyc, albo odleciałby w bezmiar kosmosu. Silniki są też bardzo ważne podczas planowanego lądowania. Są one w stanie operować w zakresie 1500 do 7500 newtonów.

Chang'e-3 działa bez zarzutu i wszystko wskazuje na to, że już 14 grudnia Chiny dołączą do wąskiego klubu państw, które dokonały lądowania na powierzchni innego globu. Na pokładzie Chang'e-3 znajdzie się również łazik Yutu. Lądowanie ma zostać wykonane w obszarze znanym, jako Sinus Iridum, na widocznej z Ziemi stronie Księżyca.

Astronomowie korzystający z teleskopu WISE (Wide-field Infrared Survey Explorer) obserwującego przestrzeń kosmiczną w paśmie podczerwieni odnaleźli niezwykły obiekt. Wszystko wskazuje na to, że ta osobliwość to podwójna czarna dziura.

W centrum odległej galaktyki, znajdującej się 3,8 mld lat świetlnych od Ziemi, dokonano niezwykle rzadkiego odkrycia. Zespół astronomów z Wielkiej Brytanii, Hiszpanii, USA i Tajwanu odnalazł obiekt oznaczony sygnaturą WISE J233237.05-505643,5.  

Uwagę naukowców zwrócił niezwykły zygzakowaty dżet wystrzeliwany wzdłuż osi obrotu supermasywnej czarnej dziury. Na podstawie tego odkrycia naukowcy ustalili, że mają do czynienia z układem podwójnym, a nie z pojedynczą czarną dziurą.

Zygzakowaty dżet, zdaniem naukowców, jest dowodem na wzajemne oddziaływanie dwóch czarnych dziur znajdujących się obok siebie. Badacze zauważyli, że nie jest to jedyne, ale najprostsze i najbardziej naturalne wytłumaczeniem obserwowanej anomalii.

W Układzie Słonecznym są dwie stałe formacje pogodowe, które możemy obserwować od stuleci. Pierwszą z nich jest wielka czerwona plama na Jowiszu, a zaraz potem odkryta dopiero w latach osiemdziesiątych sześciokątna burza na Saturnie. Sonda Cassini wykonała bardzo ciekawe zdjęcia tej stałej formacji pogodowej.

Najnowsze zdjęcia heksagonu z Saturna są wykonane w najwyższej dotychczas rozdzielczości. Już wcześniej ustalono, że dziwny sześciokątny kształt tej burzy jest spowodowany prądem strumieniowym, który jest obecny w okolicy bieguna północnego tej planety. Co ciekawe nie zaobserwowano podobnej formacji na biegunie południowym.

Średnica tego tworu zlokalizowanego na północy to aż 30 tysięcy kilometrów. Strumień wiatru porusza się tam z prędkością przewyższającą 320 km/h. Naukowców zaskakuje stałość tego frontu pogodowego. Pierwszy raz zaobserwowano go za pomocą aparatury znajdującej się na pokładzie sondy kosmicznej Voyager. Było to na początku lat osiemdziesiątych. Po ponad 30 latach nie widać zmian dynamiki tej osobliwej burzy.

^{Pierwsza sekwencja ruchu heksagonu w kolorze, kliknij aby zobaczyć animację - Źródło: NASA / JPL-Caltech / SSI / Hampton University}

Huragan na Ziemi zwykle trwa najwyżej kilkanaście dni, a nie dziesiątki lat. Dzieje się tak głównie dlatego, że Saturn nie jest planetą skalistą i front pogodowy tego typu nie spotyka się z rozmaitymi nierównościami powierzchni, które mogą redukować prędkość wiru. Saturn jest w istocie wielką kulą gazową, dlatego nie ma tam takiego tarcia jak na Ziemi.

^{Heksagon w podczerwieni, kliknij, aby zobaczyć animację - Źródło: NASA / JPL-Caltech / University of Arizona}

Nowe zdjęcia heksagonu udało się wykonać dzięki szczególnemu ułożeniu Saturna i Słońca. Sonda Cassini w sumie aż przez 10 godzin korzystała z nich wykonując bardzo wiele zdjęć, z których można konstruować sekwencje. Naukowcy badają dzięki temu przepływy cząsteczkowe, jakie następują wewnątrz wiru.

W zeszłym tygodniu miało miejsce ekscytujące wydarzenie. Wszystkie oczy astronomicznego świata były zwrócone w stronę komety C/2012 S1 znanej pod obiegową nazwą ISON. Dokładnie 28 listopada miało miejsce peryhelium tego ciała niebieskiego. Nadal nie wiadomo niestety ze stuprocentową pewnością, co stało się potem.

Po przejściu w okolicy Słońca kometa ISON wyłoniła się na zdjęciach z koronagrafów znajdujących się na pokładzie obserwatorium solarnego SOHO. Obserwacje z ostatnich godzin przed peryhelium i kilku po nim wskazują, że doszło do fragmentacji jądra. Nie wiadomo niestety ile z niego ocalało, ponieważ znajduje się ono w obłoku pyłowo-gazowym.

Na ostatnich zdjęciach z LASCO C3 widać było też, że cokolwiek pozostało z tej "komety stulecia" zaczyna powoli przygasać. Wśród astronomów zdania są podzielone i jedni wierzą, że coś musiało pozostać z jądra, a to, co widziano po przejściu peryhelium raczej nie mogło być tylko szczątkami.

Z drugiej jednak strony specjaliści twierdzą, że w odległości miliona kilometrów od gwiazdy panuje temperatura około 6000 stopni Celsjusza, więc jeśli była tam jakaś woda to po prostu odparowała i to, co pozostało po komecie ISON po prostu nie ma potencjału do ponownego rozbłyśnięcia.

Mimo, że od peryhelium minął już tydzień nadal brakuje jakichkolwiek zdjęć tego, co zostało z komety ISON. NASA oficjalnie poinformowała o tym, że nie ma już nadziei na spektakularne obserwacje, ponieważ kometa została zniszczona. Jednak to samo mówiono zaraz po peryhelium, dlatego agencja powinna uważać, jakie informacje propaguje, bo i tym razem może się mylić.

^{Ostatnie znane zdjęcie pozostałości po komecie ISON - Źródło: NASA/SOHO}

To dosyć dziwne, że po tygodniu od rzekomego rozpadu komety ISON nadal wiemy tak mało o tym, w jakim stanie znajdują się jej pozostałości. Według niektórych informacji jasność tego, co po niej pozostałą wynosi magnitudo +8, przypomnijmy, że w szczycie przed peryhelium było to już -5. Granica widoczności gołym okiem to +6 więc rzeczywiście bez optyki nie ma szans na obserwację.

Wszyscy czekają na zdjęcia z teleskopu Hubble'a, ale nie da się ich wykonać wcześniej niż w połowie grudnia, ponieważ teleskop ten ze względów bezpieczeństwa nie prowadzi obserwacji obiektów znajdujących się zbyt blisko Słońca. Pozostaje mieć nadzieje, że w najbliższych dniach pojawią się jakieś zdjęcia astronomów amatorów.