Fizycy od dawna przewidywali, że któregoś dnia Wszechświat może się zapaść, i że wszystko, co w nim się znajduje zostanie skompresowane do postaci małego punktu. Ten radykalny pogląd popierają fizycy z Uniwersytetu Południowej Danii. Znaleźli oni dowody potwierdzające te prognozy i doszli do wniosku, że ryzyko kolapsu jest jeszcze większy, niż wcześniej sądzono.

Według teorii może nastąpić radykalne przesunięcie wszystkich sił we wszechświecie, co spowoduje, że każda mała cząstka w nim stać się bardzo ciężkie. Każdy atom, planeta czy galaktyka będzie miliardy razy cięższa niż jest teraz i będzie to miało katastrofalne skutki. Nagłe zwiększenie masy spowoduje ściśnięcie wszystkiego do niewielkiej postaci supergęstej anomalii. Gdy powstanie ten supergorący i supermasywny wszechświat ten, jaki znamy przestanie istnieć.

Mimo, że brzmi to szokująco takie procesy w skali mikro są znane fizykom. Nazywa się to gwałtownym przejściem fazowym i jest to podobne zjawisko jak to, w wyniku którego ogrzewany magnes traci swoją magnetyzację. Przemiana fazowa wszechświata może nastąpić wtedy, kiedy któryś z bozonów cechujących wchodzących w skład skalarnego pola Higgsa, na którym umasawiają się cząstki elementarne, osiągnie wartość inną niż te w pozostałej części pola.

Jeżeli nowa wartość da w efekcie niższą energię, to może powstać bąbel rozprzestrzeniający się z prędkością światła we wszystkich kierunkach. Wszystkie cząstki elementarne wewnątrz niego osiągną masę o wiele większą niż gdyby były na zewnątrz, a tym samym będą one zebrane razem i utworzą supermasywny ośrodek.

Naukowcy nie wiedzą, kiedy do tego dojdzie, ale nie wykluczają, że coś takiego wystąpi tu i teraz, ani, że mogło się już gdzieś zacząć i wtedy dni wszechświata są już policzone. Teoria przejścia fazowego nie jest jedyną teorią, na podstawie której można przewidywać zapadnięcie się wszechświata. Jest jeszcze stanowiąca odwrotność Wielkiego Wybuchu teoria Wielkiego Kolapsu. Według niej rozszerzanie się wszechświata nie będzie trwało wiecznie i w końcu zacznie się on kurczyć aż do postaci supergęstej osobliwości kwantowej.

Mimo, że nowe obliczenia przewidują, że kolaps jest teraz bardziej prawdopodobne niż kiedykolwiek wcześniej, to jest oczywiście możliwe, że nie stanie się to nigdy. Jest też warunek konieczny do zmiany fazy. Wszechświat musi się składać z cząstek elementarnych, które znamy dzisiaj, na przykład wspomnianej cząstki Higgsa. Jeśli wszechświat pełen jest nieodkrytych cząstek, cała podstawa do przewidywania rychłej zmiany fazy po prostu nie ma zastosowania.

Wielki sukces osiągnęli naukowcy pracujący dla Chińskiej Agencji Kosmicznej. Udało im się dokonać lądowania na Księżycu. Sonda Chang’e-3, która miała na pokładzie łazik Yutu ( Jaspisowy Królik) wylądował skutecznie i doszło do komunikacji z Ziemią.

Udane manewry prowadzące bezpiecznie na powierzchnię Księżyca oznaczają też, że Chiny dołączyły do ekskluzywnego klubu państw, które dokonały lądowania na innym ciele niebieskim. Sukces ten oznacza też, że prawdopodobnie rozpocznie się na nowo era podboju Księżyca.

Swoją misję na srebrny glob zapowiadają też Rosjanie, a Amerykanie postawili na inicjatywę prywatną i przynajmniej kilka firm wyraziło chęć komercyjnego wykorzystania Księżyca. Z pewnością chińskie sukcesy podziałają inspirująco dla wielu krajów i może się zacząć era podbojów terytorialnych Księżyca.

Chińczycy udowodnili, że są w stanie wysyłać ładunki na Księżyc, a to prawdopodobnie oznacza, że następnym celem będzie wysłanie tam ludzi. Z oficjalnych informacji wynika, że celem długoterminowym jest stałą obecność ludzi na Księżycu.

Naukowcy z National Radio Astronomy Laboratory (NRAO) wykonali nowe obrazy galaktyki gwiazdotwórczej M82. Wcześniejsze zdjęcia nie były bowiem dokładne, ponieważ, przy obserwacji przeszkadzały cząsteczki takie jak HCN czy HCO+.

Galaktyka gwiazdotwórcza to obiekt, w którym w porównaniu z innymi galaktykami zachodzą wyjątkowo intensywne procesy formowania się nowych gwiazd. Dzieje się tak zwykle wtedy gdy dochodzi do bliskiego spotkania między dwoma galaktykami. M82, który znajduje się około 12 milionów lat świetlnych od ziemi znajduje się w gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy.

Obiekt ten jest klasycznym przykładem galaktyki gwiazdotwórczej, tworzącej nowe gwiazdy od 10 do nawet 100 razy szybciej niż nasza Droga Mleczna. Galaktyka ta jest dobrym celem dla Robert C. Byrd Green Bank Telescope (GBT) który zdolny jest do rejestrowania fal radiowych o różnej długości.

To właśnie dzięki wykorzystaniu GBT  można było zaobserwować ją tak szczegółowo. W galaktyce M82 występuje znaczna i ilość mieszaniny gazów o dużej gęstości co sprzyja bardzo szybkiemu powstawaniu gwiazd. Najnowsze badania dokonywane przy pomocy wyczulonych aparatur urządzeń takich jak GBT pozwolą na znaczny rozwój w poznawaniu galaktyk i tego, z czego się składają.

Zespół astronomów z University of Arizona zdołał potwierdzić istnienie odległej planety pozasłonecznej, która obiega gwiazdę podobną do naszego Słońca. Glob ten waży mniej więcej 11 razy więcej od naszego Jowisza i znajduje się w odległości aż 650 AU od swojej macierzystej gwiazdy.

Planeta, o której mowa nazywa się HD 106906 b i jest bardzo niepodobna do wszelkich planet znanych nam z Układu Słonecznego. Jest to też sporym problemem dla naszych naukowców, bo żadne modele matematyczne nie przewidują obecności jakiejkolwiek planety tak daleko od gwiazdy.

Problem polega na tym, że uznawane obecnie modele powstawania planet skalistych i gazowych zakładają, że formują się one z pozostałości po nowo powstałej gwieździe. Oznacza to, że tej planety nie ma prawa być tak daleko. Fakt, że znajdujemy ją na takim dystansie oznacza, że trzeba redefiniować nasze pojęcie o tworzeniu się planet.

Astrofizycy spekulują, że powstanie tak masywnej gazowej planety w znacznej odległości od gwiazdy oznacza, że doszło do rzadkiego przypadku, gdy gazowe rezerwuary pozostałe po uformowaniu się nowej gwiazdy mogą sięgać dalej niż uważaliśmy dotychczas.

Odkryto, że planeta HD 106906 b jest relatywnie młoda, ponieważ jej wiek szacuje się na 13 milionów lat. Świeci ona charakterystycznie, co zarejestrowały teleskopy, które są zdolne do robienia zdjęć w podczerwieni. W porównaniu do wieku Ziemi sięgającego 4,5 miliarda lat to zdumiewająco niewiele.