Od dawna wiadomo, że Mars mógł być kiedyś bardzo podobny do Ziemi jednak coś zniszczyło go doszczętnie i dzisiaj przypomina wielką jałową pustynię. Najnowsze dane przesyłane przez łazik Curiosity jak i wcześniejsze ustalenia poczynione przez łazik Spirit nie pozostawiają wątpliwości, że na Marsie była kiedyś atmosfera i pole magnetyczne.

Mars, jaki znamy obecnie powstał około 4 miliardy lat temu. Świadczy o tym wiele poszlak takich jak analizy poziomu molibdenu w skałach znajdujących się na powierzchni. Obecność tego pierwiastka pozostaje w korelacji z obecnością tlenu w atmosferze. Okazało się, że ilość tego pierwiastka w skałach na powierzchni planety, datowanych na około 4 miliardy lat jest ponad pięciokrotnie większa niż ilość molibdenu w meteorytach marsjańskich, które dotarły do Ziemi.

Wiadomo, że skały te miały kolejno 180 milionów lat i 1,4 miliarda lat, więc skoro w znacznie starszych próbkach znaleziono ich aż tak wiele oznacza to, że przed 4 miliardami lat na planecie tej panowały zupełnie inne warunki. Specjaliści sugerują, że znajdowała się tam cienka atmosfera bogata w tlen i duża ilość wody. Potwierdza to dotychczasowe ustalenia na temat geologicznej przeszłości Marsa.

Nadal jednak nie wiadomo, co mogło spowodować tak dramatyczne zmiany, które wyjałowiły planetę a na dodatek spowodowały zniszczenie jej pola magnetycznego. Eksperci podejrzewają, że Mars musiał zderzyć się z jakimś ciałem niebieskim. Teoria ta w oczywisty sposób bazuje na innej niesprawdzonej hipotezie jakoby jakiś duży obiekt zderzył się z Ziemią w wyniku czego miał powstać Księżyc. Nie ma jednak na to mocnych dowodów tak jak brakuje ich w przypadku Marsa Uczciwiej zatem jest stwierdzić, że nauka nie wie dlaczego doszło do tak katastrofalnego zdarzenia na czerwonej planecie, ale bez wątpienia coś się tam wydarzyło i miało charakter globalny.

Naukowcy z Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics (CFA) sugerują, że złoto to wytwór zderzenia dwóch gwiazd neutronowych. Według uczonych pierwiastek ten, w przeciwieństwie do węgla i żelaza może być utworzony we wnętrzu gwiazd. Innymi słowy złoto powstało w wyniku niszczycielskiego zderzenia gwiazd.

Astrofizycy wiedzą, że takie zderzenia występują we wszechświecie, ponieważ rejestrowano krótkie rozbłyski gamma, które mogą być tego dowodem. Jedno z takich zjawisk zarejestrował 3 czerwca satelita Swift. Właśnie to zdarzenie posłużyło jako materiał badawczy dla naukowców z Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics.

Astronomowie już od dawna wiedzieli, że reakcje jądrowe wewnątrz gwiazd mogą tworzyć lżejsze pierwiastki takie jak węgiel i tlen, ale nie byłyby w stanie wyprodukować cięższych pierwiastków, do których należy złoto. Długo wierzono w to, że cenny metal powstaje w wyniku eksplozji supernowych, ale to nie wyjaśniało ilości złota w Układzie Słonecznym.

Pomysł, że cięższe pierwiastki powstały w wyniku innych zdarzeń nie jest nowy, bo europejscy astronomowie wykorzystujący superkomputery zaproponowali już 10 lat temu, że złoto lub platyna mogły powstać w wyniku zderzenia i połączenia się dwóch gwiazd neutronowych. Dzięki najnowszej obserwacji zjawiska tego typu, do którego doszło prawie 4 miliardy lat świetlnych od Ziemi udało się tę teorię potwierdzić.

Chociaż rozbłysk gamma trwał tylko ułamek sekundy, udało się zauważyć jego poświatę w podczerwieni. Różniła się ona od typowej poświaty wytwarzanej przez cząstki o dużej prędkości.  Naukowcy przypuszczają, że było to spowodowane powstaniem egzotycznych pierwiastków promieniotwórczych. Według szacunków około jednej setnej masy naszego Słońca zostało wyrzucone po tym rozbłysku gamma. Jak twierdzą eksperci, część z tego materiału to złoto.

Wciąż mało słychać o nadlatującej komecie ISON. Jej pozycja jest obecnie taka, że praktycznie cały czas znajduje się ona za Słońcem, co skutecznie uniemożliwia jej obserwacje. Mogą to czynić tylko obserwatoria kosmiczne.

Powyższe zdjęcie zostało złożone z klatek wykonanych 30 kwietnia. Ukazuje nam ono kometę systematycznie zbliża komety ISON w trochę inny sposób. To, co na nim widać to nie tylko kometa, ale także bogate tło gwiazd znajdujących się w naszej galaktyce, a nawet wielu innych odległych galaktyk spiralnych znajdujących się znacznie dalej.

Obraz powstał na podstawie wielu zdjęć po obserwacjach Hubble'a przeprowadzonych na początku roku. Niektóre z nich były skoncentrowane na zdobyciu wizerunków gwiazd, inne jeszcze bardziej odległych obiektów, takich jak galaktyki. Łącząc wyniki w końcu otrzymano widok komety przyspieszającej w przestrzeni.

^{Symulacja wyglądu komety ISON}

Kometa C/2012 S1 (ISON) jest teraz w drodze do Układu Słonecznego. Zbliżając się do Słońca, leci z prędkością - 77.250 km/h.  Na podstawie obliczeń wiemy również, że 28 listopada przejdzie bardzo blisko naszej gwiazdy i mamy nadzieję, że będzie to dość spektakularny pokaz na nocnym niebie. Mniej więcej na przełomie lipca i sierpnia kometa przekroczy linię w przestrzeni kosmicznej, która musi spowodować większe emisje pary wodnej, która ma spowodować wzrost kometarnego warkocza. Od sierpnia zaczną się obserwacje za pomocą teleskopów, ale głównie na półkuli południowej. Jeśli wszystko pójdzie z planem we wrześniu powinna być już widoczna przez lornetki.

Powyżej znajduje się zdjęcie przedstawiające komete ISON przed przetworzeniem. Wydaje się, że ma ona potrójne jądro, ale jest to wynikiem ruchu obiektu, a nie jego rozpadu. Nadal czekamy na zdjęcia z należącego do NASA obserwatorium kosmicznego Spitzer. Wiadomo, że zdjęcia tego obiektu były wykonane w czerwcu, kiedy kometa ISON znajdowała się w odległości około pół miliona kilometrów. Nie wiadomo kiedy NASA zamierza opublikować to, co udało się wtedy zarejestrować.

^{Symulacja wyglądu komety ISON z Marsa}

Potem będą jeszcze kolejno okazje zrobienia zdjęć i analiz komety przez takie pojazdy kosmiczne jak Curiosity i Opportunity na Marsie, Mają one zobaczyć kometę ISON przy jej największym zbliżeniu do Marsa, które następy 1 października 2013 roku. W listopadzie ISON stanie się celem obserwacji dokonywanych za pomocą sondy kosmicznej MESSENGER znajdującej się na orbicie Merkurego. Pod koniec listopada powinna już być widoczna dla każdego i to gołym okiem.

Naukowcy z Wielkiej Brytanii, Francji i Rosji opublikowali ostatnio dane na podstawie, których możemy spekulować, że eksploracja Księżyca może być trudniejsza niż nam się wydawało.

Wszystkiemu winny jest pył księżycowy i jego specjalne właściwości. Nie dość, że drobne cząsteczki pyłu mogą przenikać przez filtry prowadząc do zanieczyszczenia atmosfery w ewentualnych bazach księżycowych to jeszcze unoszący się nieregularnie wokół naszego satelity pył ma właściwości elektromagnetyczne.

Okazuje się, że 41 lat temu, gdy zaprzestano latać na Księżyc nikt nie zadawał sobie pytania, jak niebezpieczny jest pył księżycowy. Identyfikowano go, jako czynnik zagrożenia, ale nie zbadano wystarczająco dokładnie. Teraz trzeba będzie nadrobić te braki, bo okazało się, że interakcja pyłu i wiatru słonecznego prowadzi do wytwarzania pola magnetycznego, które może negatywnie wpływać na naszą technologię.

Naelektryzowany pył według symulacji znajduje się rozproszony wokół Księżyca. Jego propagacja nie jest równa i są miejsca z jego większą ilością. Uczeni nie mają wątpliwości, że wiedzę na temat tej substancji trzeba znacznie poszerzyć zanim ba srebrnym globie pojawią się ludzie.