Maj 2013

Astronomowie zdołali zidentyfikować źródła promieniowania tła

autor: Admin3 ()

Wykorzystując czuły radioteleskop Very Large Array (VLA) astronomowie zdołali spojrzeć bardzo daleko w przeszłość. Po raz pierwszy udało się zidentyfikować poszczególne źródła światła, które są odpowiedzialne za prawie wszystkie fale radiowe pochodzące z odległych galaktyk.

 

Ten ultradokładny skan nieba wykonano dzięki 50 godzinom obserwacji. Okazało się, że około 63% promieniowania tła pochodzi z galaktyk posiadających aktywną supermasywną czarną dziurę. Następne 37% pochodzi od galaktyk, które szybko formują gwiazdy.

 

Czułość i rozdzielczość VLA udało się osiągnąć po niemal dekadzie udoskonaleń w nim dokonywanych. Dzięki temu udaje się wykryć wiele słabych źródeł odpowiedzialnych za emisję tła. Poprzednio już zmierzono wielkość emisji pochodzących z odległego kosmosu, ale nie umiano powiązać wszystkich fal radiowych z konkretnymi obiektami. Poprzednio dwa słabe źródła promieniowania brane były za jedno, ale dokładność VLA pozwala tego nie przeoczyć.

 

Astronomowie obserwowali Konstelację Smoka, co odpowiada jednej milionowej całego nieba. W tym obszarze zidentyfikowano 2000 źródeł emisji promieniowania radiowych odpowiadających za 96% całego promieniowania tła. Pozostałe 4% emisji radiowych może pochodzić ze 100 miliardów bardzo słabych obiektów.

 

Analizy pozwoliły naukowcom na ustalenie, które z tych obiektów są galaktykami posiadającymi centralne czarne dziury. Rezultaty wskazują, że dwa typy galaktyk, z czarną dziura i gwiazdotwórcze ewoluowały w tym samym stopniu w okresie zwanym wczesnym dla trwania wszechświata.

 

 

 

Dodaj komentarz

Teleskop Kepler, SOPHIE i HARPS-N pomogły odkryć dwie nowe planety pozasłoneczne

autor: Admin3 ()

Międzynarodowy zespół astronomów odkrył i opisał dwie nowe egzoplanety. Udało się to dzięki połączonym siłom obserwacji za pomocą kosmicznego teleskopu Keplera i spektrografów SOPHIE oraz HARPS-N.

 

Planety nazwano KOI-200 i KOI-b 889 b. Są jednymi z pierwszych obiektów wykrytych przy użyciu nowego precyzyjnego spektrografu HARPS-N (High Accuracy Radial velocity Planet Searcher for the Northern hemisphere)  znajdującego się na półkuli północnej, na Wyspach Kanaryjskich. Instrument został umieszczony na Telescopio Nazionale Galileo.

Telescopio Nazionale Galileo - Źródło: ESA

Spektrograf ma stanowić uzupełnienie dla podobnego łowcy planet o nazwie HARPS, który ogląda niebo na półkuli południowej, ten spektrograf znajduje się w Chile.

 

Wymiary nowo odkrytych planet pozasłonecznych oscylują w okolicy wielkości Jowisza. Planety poruszają się po bardzo ekscentrycznych orbitach z okresami obiegu mniejszymi niż 10 dni. KOI-200B jest nieco większa niż Jowisz, ale jej masa jest mniejsza niż masa największej planety Układu Słonecznego. Obiega swoje słońce w 7,34 dni. Wymiary KOI-889 B są prawie takie same, ale jej masa to aż dziesięciokrotność masy Jowisza a obieg trwa 8,88 dni.

Badanie, przeprowadzone przez astronomów pozwala ustalić kilka ważnych wzorców ewolucji orbit planet znajdujących się bardzo blisko swoich gwiazd macierzystych. Głównie ze względu na temperaturę tam panującą i oczywisty punkt odniesienia, jaki robimy do naszych gazowych gigantów, trudno się dziwić, że astronomowie nazywają takie planety "Gorącymi Jowiszami".

 

 

 

Dodaj komentarz

Wielka chmura gazowa w systemie NGC 6240 widziana teleskopem Chandra

autor: Admin3 ()

Naukowcy NASA wykorzystali kosmiczne obserwatorium Chandra, aby dokonać szczegółowej analizy ogromnej chmury gorącego gazu znajdującego się wokół dwóch zderzających się galaktyk. To niezwykle duży rezerwuar gazu w przestrzeni.

 

Masa gazu to jakieś 10 miliardów mas Słońca i ma 300 tysięcy lat świetlnych rozpiętości przestrzeni, Na dodatek emituje ciepło o temperaturze 7 milionów stopni Celsjusza. Gigantyczna chmura gazu, który naukowcy nazywają "halo", znajduje się w systemie, o nazwie NGC 6240.

 

Astronomowie od dawna wiedzieli, że NGC 6240 jest miejscem zderzenia dwóch dużych galaktyk spiralnych, odpowiadających wielkościom naszej galaktyce Drogi Mlecznej. W centrum każdej z dwóch galaktyk są czarne dziury. Gdy znajdują się blisko siebie zaczynają krążąc w szybkim tempie aż w końcu łączą się ze sobą, tworząc jedną hipermasywną czarną dziurę.

 

Innym rezultatem zderzenia galaktyk jest to, że gaz, który znajdował się w nich przed kolizją zaczyna szybko mieszać się z gazem z innej galaktyki. To powoduje szybki wzrost aktywności zmierzającej do tworzenia się gwiazd. Wiele z nich istniało przynajmniej 200 milionów lat, po czym te z największa masą mogły eksplodować, jako supernowe.

Dodaj komentarz

Strony